Μια ντροπαλή δροσιά βγήκε στους δρόμους της πόλης από χθες, το βραδάκι πήρε τα πάνω της, ξεδιάντροπη πέρασε μέσα από όλα τα σκονισμένα καυτά στενά τούτης της πόλης και φρόντισε να ξαποστάσει μαζί με όλα τα σκαριά κάτω στην μαρίνα, πέρα από την καρδιά των μηχανών και την βουή των ανθρώπων.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, μου σφύριξε μια ανέλπιστη καλημέρα και σήμερα, νωρίς το πρωί. Ουραγός σε όλους εμάς τους ταλαίπωρους που μένουμε ακόμα μέσα & πίσω από τα τείχη της συμπρωτεύουσας, να παλεύουμε με το θηρίο.

Χαμογελάστε καλοί μου άνθρωποι, ρουφήξτε μια γουλιά καφέ, τεντώστε το κουρασμένο κορμί, σηκωθείτε για λίγο από εκείνη την σκούρα καρέκλα του γραφείου σας, κοιτάξτε τον χώρο γύρω σας, δείτε πέρα από την πόλη, μακριά.

Είμαι σίγουρος ότι βλέπετε πλέον καθαρά το καθάριο γαλάζιο και την θάλασσα να χαϊδεύει παιχνιδιάρικα μια χρυσή, prive παραλία.

Oρίστε, δεν είναι τώρα καλύτερα;